کسی این بار دیگر وعده به پخش نود نمی‌داد و هرکس هرجولانی که دلش می‌خواست را می‌داد! تیم ملی بدون سرمربی و فدراسیونی که هیچ ابایی از بی سرپرستی یوزها ندارد؛ تماشاگری که از پرتاب سنگ و زخمی کردن هم نوع خود هیچ نگرانی ندارد؛ مدیری که هر تصمیم سلیقه‌ای را در قبال بازیکنان می‌گیرد و ... به دور از چشم نود، به خوبی عقده گشایی کردند، به هر حال آن چشم تیزبین آقای موفرفری دیگر قرار نبود مورد شماتتشان قرار بدهد!

 هوادار معترض تراکتوری و استقلالی و پرسپولیسی و سپاهانی و حتی آن علی دایی همیشه معترض، صدای فریاد خود را از ناعدالتی به کجا برساند؟! که اصلاً می‌شنود؟! کمیته‌ای که دلسوزترین و محبوب‌ترین‌ها را شهرستانی خطاب می‌کند و عکس یادگاری با هواداران را منجر به محکومیتی بلند مدت می‌کند؟! یا پسربچه‌ای که با فوتبال سینوسی ایران قد کشید و در آخر در پشت پرده خفه شد؟!