درباره استاد"فریدون پوررضا " که در بهار گم شد:
جادوگر بزرگ ِ شهر ِ آواز
■پیمان برنجی
●یک
بر پیشانی ِ تاریخ ِ موسیقی ِ گیلان، چند نام، درخشان و یکه اند و یکه خواهند ماند و از آن چند تن انگشت شمار، اما استاد فریدون پوررضا، دیگرگونه صدا و حنجره ای داشت. صدای ِ بی بدیلی که با هیچ متر و معیاری علمی، نمی توان آن را تحلیل و بررسی کرد.
صدای ِ داوودی اش با همان ِ قدرت ِ همیشگی و استواری حنجره اش، حتی تا ماه های آخر عمر هم باقی ماند و ذره ای از آن هیبت و زیبایی ِ مینیاتوری، کاسته نشد و این از عجایب روزگار بود.
آوازخوانان که به سن کهنسالی می رسند صدایشان بخاطر اقتضای طبیعت ِ آدمی، ضعیف و بی رمق می شود و حنجر ه شان همراه با کهولت، رو به افول می رود و صدا می میرد و اما صدای استاد فریدون پوررضا این چنین نشد...
●دو
از پله های تنگ و کم نور آپارتمان کوچکی در یکی از خیابان های شهرک گلسار که یکی، یکی بالا می رفتی، مردی در آستانه در، به استقبالت ایستاده بود، که شهری و بلکه مردمان کشوری می شناختندش و اما در خانه اش تنها می زیست.
پیرمرد بعد از مرگ همسرش تنها مانده بود و با خدمتکار پیری و آخرین فرزند جوانش، زندگی ساز می کرد و می ساخت به سکوت ِ خانه اش .
پیشش که می رفتی دل پر دردی داشت از تنهایی و اینکه کسی نیست گاهی برایش چای دم کند و حرف های دیگر، از جنس غربت ِ انسان ؛ و یا هنرمند ِ عصر ِ ما.
مراقبت می خواست و چینی نازک تنهایی اش، به تار ِ مویی ، مضراب می زد .
●سه
گاهی که حالش خوب بود و هوای شهر رشت هم آفتابی و آبی بود ، راه می افتاد و در شهر برای خودش به تنهایی قدم می زد و از لابلای مردم می گذشت و اغلب سلام علیکی رد و بدل می شد و او باز می رفت.
مردم را دوست داشت و برای اینکه جلوه ای از صدایشان باشد، رنج ِ بسیار کشید.
مردم هم دوستش داشتند و البته بعد از پخش سریال پس از باران، قسمت عمده تری از مردم دوباره به یاد ِ این جادوگر ِ بزرگ آواز ِ گیلان افتادند و عزیزتر شد.
●چهار
مردم ِ شهر ِ لشت ِ نشاء، شهر زادگاه ِ استاد، بسیار دوستش دارند و او تا زمانی که در حیات بود، رسمی غریب با مردمان شهرش داشت.
اینکه قالب سنگ نوشته های آرامستان این شهر از استاد است و کسی اگر در آن شهر می مرد بستگان اوبه ایشان رجوع می کردندکه برای سنگ قبر، متنی بنویسد!
●پنج
همچنان تنهاصداست که می ماند....